Beyonce, November 8.

Μέχρι προχτές ομολογώ πως η Beyonce ΔΕΝ μου άρεσε. To εν λόγω μουσικό είδος δεν το εκτιμώ ιδιαίτερα, μου το σπάει η όλη υπερ-προβολή και το εσκεμμένο marketing του σέξι “προϊόντος”, και φυσικά το αλύπητο objectification της γυναίκας κ.ο.κ. Α, και επίσης δεν ντρέπομαι να παραδεχτώ πως τη θεωρούσα χοντρομπούτα (ουπς). Kαι κάπου εδώ εμφανίζεται στις 21:20 ο τυφώνας Beyonce στη σκηνή του αγαπημένου μου κλειστού (τόσες νίκες, τόσες συγκινήσεις, είχα να πάω από τον Ιούνιο που ξανα-κερδίσαμε για πολλοστή φορά το πρωτάθλημα...) και μένω με το στόμα ανοιχτό και το σαλάκι να ετοιμάζεται να κατηφορίσει προς το πιγούνι μου. Αυτή η κοπέλα είναι το απόλυτο αστέρι. Ένα φρέσκο κορίτσι με υπέροχη φωνή. Μια πανέμορφη κοπέλα όλο γλύκα και χάρη. Μια γυναικάρα με φυσιολογικό (επιτέλους) βάρος και θηλυκές καμπύλες (δεν πειράζει που έχει μπούτια, πάνω της όλα φαντάζουν πολύ όμορφα) που χορεύει απίστευτα αισθησιακά χωρίς όμως να έχει τίποτα το πρόστυχο στον τρόπο που κινείται. Μια άκρως επικοινωνιακή και συνάμα προσιτή performer που παίζει με τα μάτια της και μεταμορφώνεται, αλλάζοντας ρόλο και outfit (για τα ρούχα του δοξασμένου των 80’s Thierry Mugler δεν έχω λόγια) ανάλογα με το τραγούδι. Και να μην έφταναν όλα αυτά, είναι και ταπεινή! Μας ευχαριστούσε και προσπαθούσε να μας κοιτάξει έναν έναν στα μάτια για να μας δώσει να καταλάβουμε πως το εννοεί. Μας πλησίασε πάρα πολύ κοντά σε ένα μικρότερο stage στη μέση του σταδίου, με τους σωματοφύλακες της παραδίπλα αλλά απολύτως διακριτικά και συνομίλησε μαζί μας. Άφησε σε 2 τυχερούς την ιδρωμένη πετσέτα-τρόπαιο και το τσαντάκι-prop και μας μετέδωσε την ψευδαίσθηση πως την αγγίξαμε. Τόσο προσιτή. Προσωπικά, τη βρήκα πολύ ειλικρινή σε αυτό που κάνει. Έχει καταφέρει αυτή τη στιγμή να βρίσκεται δικαιολογημένα στην κορυφή χωρίς να την ψωνίσει και παράλληλα δείχνει να εκτιμά στο έπακρο το κοινό της. Δεν είναι και λίγο να δουλεύεις τόσο σκληρά από τα 9 σου για να γίνεις σταρ. Και η Beyonce είναι μια αληθινή σταρ. Δεν παρέλειψε να εκφράσει το θαυμασμό της για τον Michael Jackson, στον οποίο αφιέρωσε και το φινάλε της που δεν ήταν άλλο από την καταπληκτική μπαλάντα “Halo”, την οποία και άκουσα στη συναυλία για πρώτη φορά. Από τότε μου έχει καρφωθεί στο μυαλό και δε λέει να ξεκολλήσει, παρόλο το μέταλλο με το οποίο επιλέγω να βομβαρδίζω καθημερινά τα αυτιά μου (και κατά προέκταση τους αγαπημένους μου θαμώνες τις Τετάρτες στο Fox). Ο Obama έκανε την εμφάνιση του στο video wall, όπως και η ίδια σε τρυφερή ηλικία με άφρο κοτσιδάκια να χορεύει και να τραγουδάει (είπαμε έτσι χτίζονται αυτές οι καριέρες). Επίσης, να σημειωθεί πως το συγκεκριμένο gig είχε μια νότα girl power-ισμού, καθώς το πολυάριθμο μουσικό σχήμα που πλαισιώνει σε αυτή την τουρνέ τη Beyonce, αποτελείται αποκλειστικά από γυναίκες! Ανάμεσά τους ξεχωρίζει η μπασίστρια-μορφή Lavinia Bronx, στην οποία η Beyonce αναφέρθηκα ξεχωριστά. Μετά το “Halo” πέφτει η αυλαία και εμφανίζεται ένα τεράστιο “I Am Yours”. Πράγματι, μας έκανε να τη νιώσουμε δικιά μας. Γιατί έστω και για 2 ώρες, μας δόθηκε ολοκληρωτικά.