Lamb Of God, June 1.

Rammstein (28/06/10), Big4 (24/06/10), Jello Biafra (23/06/10).

Οι τελευταίες 5 μέρες ήταν άκρως συναυλιακές. Θα ξεκινίσω από το τέλος προς την αρχή όπως στο Memento. Η πολυαναμενόμενη παρθενική εμφάνιση των Γερμανών σουπερστάρ Rammstein στη χώρα μας, εν μέσω κρίσης, ξεκίνησε με μια πελώρια γερμανική σημαία που κάλυπτε ολόκληρη τη σκηνή και ολοκληρώθηκε με την Ελληνική, σε μικρότερη version βασταζόμενη από τον τρελούτσικο πληκτρά Flake ενώ περιφερόταν με φουσκωτή βαρκούλα πάνω στα απλωμένα σε ανάταση χέρια του κόσμου! Κατα τη διάρκεια του σόου τους, διότι περι σόου πρόκειται, άναψαν όπως συνηθίζεται ένα κάρο φωτιές και βεγκαλικά. Η παραγωγή τους είναι άψογη και το budget σίγουρα πολυ ψηλό! Είχα να τους δω 5 χρόνια. Σίγουρα μου αρέσει ακόμα αυτό που βλέπω και φυσικά ακούω, αλλά μόνο 1 ώρα κ 20 λεπτά; Ενώ οι Metallica, που είναι το απόλυτο γκρουπ (δεν μπάινω καν στη διαδικασία να τους συγκρίνω), έπαιξαν 2 γεμάτες ώρες! Τι να πω για τον James Hetfield…Θεωρώ πως οι Metallica τα τελευταία χρόνια έχουν επισφραγίσει μετά από 29 έτη περιπετιώδους πορείας στη μουσική, την θέση τους στην κορυφή. Οι Megadeath του εκδιωγμένου Mustaine έχουν το κοινό τους αλλά μέχρι εκεί. Οι Slayer είναι από τις αδυναμίες μου και με ικανοποίησε αρκετά το setlist τους. Οι Anthrax ήταν πολύ καλοί και ανεβαστικοί. Ο θρυλικός και άκρως πολιτικοποιημένος Jello Biafra, πρώην frontman των Dead Κennedys, γέμισε εύκολα το Gagarin και ξεσήκωσε τους πάντες! Αυτες τις μέρες ειδαμε πολλές σημαιές φορεμένες, να κρέμονται, να πέφτουν, άλλα πάνω απ’ όλα απολαύσαμε πολύ και καλη μουσική.