Tuesday, September 30, 2008

MADONNA Pt2

          Madonna, Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου, ΟΑΚΑ. 


Το φαινόμενο Madonna είχαμε την τύχη να φωτογραφίσουμε 14 φωτογράφοι. Οι διαπιστεύσεις μας εγκρίθηκαν από το (αυστηρό) management της Madonna. Ραντεβού στην πύλη Α η αλλιώς πύλη των VIP στις 18:30 ακριβώς. Αναμονή μέχρι τις 20:15 όπου μας δίνουν το ειδικό βραχιολάκι και μας συνοδεύουν για να φωτογραφίσουμε, εφόσον θέλαμε, τη Robyn. Μας βγάζουν έξω για μισή ώρα. Αυτή τη φορά εκτός από τις εκπροσώπους της Madonna και της Didi Music έρχονται και 2 νεαροί σεκιουριτάδες. Ο ένας τοποθετείται μπροστά και ο άλλος στο τέλος της «πομπής» μας. Αφού κάναμε τη δουλειά μας, φωτογραφίζοντας τα 3 πρώτα κομμάτια, ξαναβγαίνουμε έξω, αποχωριζόμαστε υποχρεωτικά το βραχιολάκι και υποχρεούμαστε να φύγουμε από το χώρο. Για να δούμε την υπόλοιπη συναυλία της Madonna πρέπει να έχουμε βγάλει τις φωτογραφικές εκτός χώρου και να έχουμε εισιτήριο...Δύο συνάδελφοι είχαν εισιτήριο. Βέβαια με όλη αυτή τη διαδικασία έχασαν το ¼ της συναυλίας (το οποίο όμως είχαν πληρώσει). Οι υπόλοιποι αποχώρησαν με μια πικρή γεύση στο στόμα. Αφού ξαναμπήκα (αυτή τη φορά χωρίς μηχανή και με VIP πάσο) κατεβαίνω στο Pitch A να βρω κάτι φίλους, τους εξηγώ τι προηγήθηκε και μου δείχνουν παραδίπλα έναν κύριο με επαγγελματική SLR με τηλεφακό το λιγότερο 300άρη (τραβάς άψογο πορτρέτο) καμουφλαρισμένο με ένα ύφασμα, να φωτογραφίζει ανενόχλητος ολόκληρη συναυλία...

MADONNA Pt1




Madonna: βασίλισσα της ποπ, τραγουδίστρια, χορεύτρια, επιχειρηματίας, γκουρού του μάρκετινγκ, μητέρα, υπεργυμνασμένη, 50 χρονών, πάμπλουτη, παγκόσμιο κοινωνικό φαινόμενο. Όταν εμφανίστηκε καθισμένη στο θρόνο της ήταν πανέμορφη, απόλυτη, αδιαμφισβήτητη. Η Madonna πουλάει το πιο φαντασμαγορικό σόου και το κοινό καταναλώνει σαν τρελό, ενώ την αποθεώνει. Μόνο που αυτή τη φορά το θέαμα ήταν κατώτερο από αυτό του κορυφαίου “The Confessions Tour” (παρακολουθήστε το ομώνυμο dvd και συγκρίνετε). Από το setlist απουσίαζαν τραγουδάρες που τη θέση τους πήραν, γύρω στη μέση της συναυλίας, δυστυχώς αδιάφορες μπαλάντες. Όταν βγήκαν και τα φολκλόρ βιολιά μου φάνηκε κάπως κιτς το όλο σκηνικό. Τέλος, ενώ είμαι του σκληρού ρεπερτορίου, δεν κατάλαβα τι σχέση είχαν οι μεταλίζουσες ηλεκτρικές κιθάρες… Φανταστική η techno εκδοχή του “Like A Prayer”!  Όπως και να’ έχει πάντως νιώθω τυχερή που την είδα! Άντε και στην επόμενη (καλύτερη) περιοδεία!